Szkoła, a właściwie jej zalążki powstały w 1920 roku. W małym domku, w pobliżu stacji kolejowej Pani Golczyńska, właścicielka tego budynku rozpoczęła naukę z grupą liczącą około 50 uczniów. Do pracy zaangażowała jeszcze jedną osobę. Nauczycielki utworzyły cztery oddziały i nauczały w bardzo trudnych warunkach. W tym czasie nie było przymusu szkolnego i dlatego znaczna część dzieci nie uczęszczała do szkoły. Z każdym rokiem dojrzewała świadomość potrzeby nauki, zwiększała się liczba dzieci. W roku 1930 szkoła liczyła 7 oddziałów i 6 osób personelu pedagogicznego. Sale do nauki były wynajęte w prywatnych domach, m.in. u p.Bucholca, Łuczaka, Urbańskiego i w świetlicy Huty Szkła.
W 1930 roku wmurowano kamień węgielny pod nową szkołę. W komitecie budowy czynny udział brali: Władysław Wodzyński, ksiądz Pellowski, E.Ryng. We wrześniu 1932 roku został oddany do użytku budynek szkolny, który powstał z ofiar miejscowej ludności, pracowników huty i funduszy gminy. Szkoła składała się z sześciu dużych izb lekcyjnych, pomieszczenia na bibliotekę, kancelarii kierownika, mieszkania wożnego. Do szkoły uczęszczały dzieci z Ożarowa, Strzykuł, Kaput i z części Ołtarzewa. Nauka odbywała się na trzy zmiany. Grono pedagogiczne liczyło 12 osób. Kierownikiem szkoły był p.Władysław Wodzyński, a następnie p. Stefan Adamczyk. Do wojny szkoła nosiła imię Sławomira Czerwińskiego.
W czasie okupacji Niemcy urządzili w szkole pocztę polową. Zabronili nauczania, spalili dokumenty szkolne, mapy, sprzęt i pomoce dydaktyczne. Dopiero po pewnym czasie rozpoczęto naukę w szkole, z wyjątkiem takich przedmiotów jak język polski, geografia Polski, historia. Przedmioty te były nauczane na tzw. tajnych kompletach. Odbywały się one w prywatnych domach za każdym razem w innym, aby nie ściągnąć podejrzeń Niemców. Były komplety, na których realizowano materiał klas gimnazjalnych. Duże zasługi odniosły tu siostry Urszulanki z Ołtarzewa pod Ożarowem, które były odpo-wiednio przygotowane do prowadzenia tajnych kompletów na poziomie gimnazjum. Po wyzwoleniu zostało utworzone czteroklasowe Gimnazjum Samorządowe, rozwiązane jednak po trzech latach istnienia. Całością tajnego nauczania na terenie Ożarowa kierował p. Jan Głód, miejscowy nauczyciel, będący łącznikiem między gminą a powiatem. Nauczaniem tym kierowała Tajna Organizacja Nauczania TON.
Po wojnie nauczyciele na nowo zorganizowali naukę w szkole. Zajęcia odbywały się na dwie zmiany i trwały do godziny 16. O go-dzinie 17 rozpoczynały się kursy dla analfabetów. Uczęszczających było bardzo wielu i w różnym wieku – od 17 do 55 lat. Został utworzony gminny komitet do walki z analfabetyzmem, którym kierował wspomniany wcześniej nauczyciel p. Głód. Świadectwo szkoły podstawowej zdobywano również w Szkole Wieczorowej dla pracujących.
W roku 1956 na terenie Ożarowa powstała druga Szkoła Podstawowa, której siedzibą był jeden z budynków Fabryki Kabli. Istniała ona do 1997 roku, kiedy to została połączona ze Szkołą Podstawową nr 1. W związku ze zwiększającą się liczbą uczniów, mimo utworzenia Szkoły nr 2, zaistniała konieczność rozbudowy naszej szkoły. W 1962 roku oddano do użytku dobudowaną do niej nową część. W latach 60-tych izby lekcyjne zostały udostępnione Technikum dla Pracujących i Zasadniczej Szkole Zawodowej przy Hucie Szkła w Ożarowie Mazowieckim. Szkoły istniały do 1980 r. Następnie połączono je w Zespół Szkół Zawodowych w Błoniu. Za korzystanie z pomieszczeń szkolnych zakład przeprowadzał remonty, wyposażał w sprzęty i pomoce naukowe. W roku 1972 powstała Zbiorcza Szkoła Nr 1, a rok później Zbiorcza Szkoła Gminna, do której dowożono dzieci z Bronisz, Macierzysza, Wieruchowa, Piotrkówa. W 1985 roku nastąpiła zmiana nazwy szkoły na Szkołę Podstawową Nr 1.
3 maja 1994 roku odbyła się uroczystość podpisania Aktu Erekcyjnego i wmurowanie kamienia węgielnego pod nowy budynek szkoły.
W latach 1994 – 2000 realizowana jest nowa inwestycja – powstaje nowoczesny obiekt szkolny. System pawilonowy pozwala na sukcesywne oddawanie do użytku kolejnych bloków dydaktycznych oraz hali sportowej. Jednocześnie szkoła rozrasta się. Zlikwidowanie sąsiedniej szkoły w Ożarowie Mazowieckim i przejście uczniów oraz nauczycieli do naszej szkoły wyznacza kierunek pracy. Potrzeba integracji środowisk uczniowskich, nauczycieli, rodziców staje się podstawowym zadaniem wychowawczym. Osoba patrona szkoły powinna odegrać wiodącą rolę w kształtowaniu postaw uczniów, wychowaniu, a także planowaniu zintegrowanego nauczania na wszystkich poziomach edukacji. Wybór patrona naszej szkoły, jego dorobek życia, cechy osobowości i fakt zaistnienia w szkolnej oraz lokalnej świadomości społecznej, stanowić będzie myśl przewodnią, ideę pracy szkoły. Patron szkoły – Janusz Kusociński – Ożarowianin, Olimpijczyk, Patriota pomoże głębiej urzeczywistniać motto Programu Wychowawczego Szkoły i przyczyni się do wzbogacenia ceremoniału szkolnego.
Janusz Kusociński
Janusz Kusociński urodził się 15 stycznia 1907 roku w Warszawie.
Dzieciństwo spędził w Ołtarzewie, gdzie ojciec jego, urzędnik kolejowy, objął małe gospodarstwo rolne.
Edukację szkolną znany olimpijczyk rozpoczął w Liceum im. K. Nawrockiego w Warszawie, później w szkole powszechnej, a zakończył ją w Państwowej średniej Szkole Ogrodniczej w Warszawie, zdobywając dyplom ogrodnika.
Debiut sportowy J. Kusocińskiego miał miejsce podczas meczu piłkarskiego „Ożarowianki” z „Józefowianką”. Jako 17-letni chłopiec wstąpił do klubu sportowego „Sarmata” gdzie zaczął stawiać pierwsze kroki w lekkiej atletyce. Przypadek zrządził, że w czasie święta klubów robotniczych poproszono Kusocińskiego o zastępstwo w biegu na 800 metrów. Pokonał wówczas drużynę „Skry” odnosząc wspaniałe zwycięstwo. Były to początki jego błyskotliwej kariery, rozgłosu nie tylko w Polsce ale i poza jej granicami.
W 1928 roku „Kusy” /pseudonim J. Kusocińskiego/ przechodzi na stałe do klubu „Warszawianka” i już do końca swojej kariery sportowej wierny pozostanie jego barwom. Trenerem Kusocińskiego był znany estoński lekkoatleta Klumberg. Wspaniałe sukcesy na stadionach Pragi, Wilna, Warszawy wpisują młodego polskiego sportowca na listę najlepszych biegaczy kraju.
W 1931 roku Kusociński powołany zostaje do wojska, gdzie w wolnych chwilach intensywnie trenuje. W biegu Wilanów – Warszawa, rozgrywającym się o drużynowe mistrzostwo Warszawy, doznaje kontuzji nogi, która przez wiele lat będzie utrudniać mu starty, aż w końcowym efekcie przerodzi się w chroniczny stan zapalny kaletki maziowej. Po odbyciu służby wojskowej Kusociński rozpoczyna pracę w swoim zawodzie w charakterze ogrodnika w warszawskich Łazienkach i tam też zamieszkuje.
W początkach lat trzydziestych zaczynają się nim interesować kluby zagraniczne. Potwierdzeniem tego są wyjazdy na zawody lekkoatletyczne do Brukseli, Sztokholmu, Brna, Amsterdamu, Londynu i Kopenhagi. W 1932 roku wyjeżdża na Igrzyska Olimpijskie do Los Angeles, gdzie zdobywa złoty medal w biegu na 10 000 m. w czasie 30.11.4. , oraz przełamuje hegemonię Finów – najszybszych długodystansowców świata.
Po sukcesie w Los Angeles J. Kusociński powoli wycofuje się z życia sportowego. Przyczyną jest coraz bardziej rozwijająca się choroba nogi. W 1935 roku podejmuje pracę w redakcji „Gazety Polskiej” i zostaje zagranicznym sprawozdawcą tego pisma. W dwa lata później rozpoczyna studia w Centralnym Instytucie Wychowania Fizycznego w Warszawie / dziś Akademia Wychowania Fizycznego/.
Ostatnim sukcesem, zamykającym karierę sportową Kusocińskiego było zwycięstwo na Mistrzostwach Polski w biegu na 10 000 m zorganizowanych 9 lipca 1939 roku w Poznaniu.
1 września 1939 roku wybuchła II wojna światowa. Janusz Kusociński, jak wielu polskich sportowców, staje do walki z hitlerowskim najeźdźcą. Jako ochotnik bierze udział w obronie Warszawy w szeregach kompanii karabinów maszynowych, II batalionu, 360 pułku piechoty. Podczas walk jest dwukrotnie ranny. Na kilka dni przed kapitulacją Warszawy zostaje dowódcą plutonu. Rozkazem Dowództwa Obrony w dniu 28 września 1939 roku otrzymuje Krzyż Walecznych. Drugi raz odznaczenie to otrzymał pośmiertnie.
Podczas okupacji J. Kusociński pracuje jako kelner w Gospodzie Sportowców „Pod Kogutem”. W tym okresie angażuje się w działalność konspiracyjną. Należy również do podziemnej organizacji oficerów lotnictwa „WILKI”. Aresztowany przez Gestapo 26 marca 1940 roku zostaje przewieziony do więzienia na Mokotowie. Następnym etapem tortur i przesłuchań jest Aleja Szucha i więzienie na Pawiaku. Bity i katowany nie zdradza nikogo. 21 czerwca 1940 roku J. Kusociński wraz z transportem więźniów przewieziony zostaje do Palmir koło Warszawy i tam rozstrzelany.
Hymn Szkoły
Dziś w pierwszym ustaw się szeregu
I w przyszłość skieruj jasny wzrok,
Bo od szybkości na rozbiegu
W następny wiek zależy skok.
Niech „Kusy” będzie twoim wzorem,
Od niego się zwyciężać ucz.
Kto umie przegrać, lecz z honorem,
Ten znalazł do zwycięstwa klucz.
W szlachetny bój podążaj śmiało,
Walecznych ojców wierny syn.
Niechaj wysmukłe zdrowe ciało
Rozumną myśl przekaże w czyn.
Niech „Kusy” będzie twoim wzorem,
Od niego się zwyciężać ucz.
Kto umie przegrać lecz z honorem,
Ten znalazł do zwycięstwa klucz.